Po wynalezieniu klasycznego telefonu przewodowego (Alexander Bell, XVII wiek) i niemal jednoczesnemu wykorzystaniu fal radiowych do przekazywania informacji na duże odległości (prekursorem był w tym przypadku Heinrich Hertz) przystąpiono do prób skonstruowania telefonu służącego do komunikacji bezprzewodowej. Próby te sięgają w czasie lat czterdziestych i pięćdziesiątych XX wieku. Uważa się, że pierwsze telefony bezprzewodowe powstały w szwedzkiej firmie telekomunikacyjnej „Ericsson”, w roku 1956. Ten pierwszy telefon komórkowy był masy i wyglądu sporej walizki, ważył czterdzieści kilogramów, nie był zatem zbyt praktyczny ze względu na nieporęczność. W 1973 roku inny znany koncern elektroniczny, „Motorola”, zaprezentował światu swoją wersję komórki. Telefon komórkowy nosił nazwę „DynaTAC” i ważył już tylko niecały kilogram, porównywano go często do cegły ze względu na charakterystyczne rozmiary. Telefony komórkowe, mimo dużej jeszcze wagi, szybko stały się bardzo popularne. Kojarzono je z luksusem i bogactwem, bo początkowo kosztowały tyle, co samochód. Przełomem w telefonii bezprzewodowej było wprowadzenie na rynek urządzeń, przy pomocy których można było wysyłać wiadomości tekstowe – SMS-y. Stała za tym znów „Motorola”. Pierwszego SMS-a wysłano w roku 1992. Od tego czasu telefony komórkowe stawały się coraz bardziej popularne i tańsze, a przez to – dostępne dla wszystkich.
Historia i rozwój telefonii komórkowej
